Deadly Angel: 1.34

sobota, 2 maja 2015

1.34

- O mój Boże, Niall… - powiedziałam z trudem, słysząc jego słowa. – Niall, ty mówisz poważnie? – parsknęłam śmiechem, nie dowierzając. Po prostu było to dla mnie nierealne. Niall Horan proszący mnie o rękę… Czy ja dobrze usłyszałam?

- Bardzo poważnie – uśmiechnął się lekko.

- Nie wierzę… - zaśmiałam się, ocierając łzy, które zaczęły mi ciec po policzkach.

- Nie musisz się od razu zgadzać, nawet nie mam dla Ciebie pierścionka – odparł.

- Boże, czy ty naprawdę poprosiłeś mnie o rękę? – ponownie się zaśmiałam, przytulając się do niego. – Kocham Cię Niall.

- Ja Ciebie też, maleńka – szepnął mi na ucho. – Mam nadzieję, że uczynisz mnie tym najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

- Potrzebuję… czasu. Ostatnio wiele się wydarzyło – szepnęłam, patrząc na niego pod zasłoną łez.

- Rozumiem – pokiwał głową. – Będę czekał, Cassie. Będę czekał tak długo, aż usłyszę od Ciebie „tak”.

- Ja Cię naprawdę kocham Niall – i pocałowałam go, chcąc zakończyć jakoś pięknie tą chwilę.

Trzeba było wrócić do szarej rzeczywistości, w której czyhał na nas Bill.

***

Następne dni ciągnęły się niemiłosiernie. Zasypiałam razem z zachodem słońca i wstałam z jego wschodem. Codziennie czekaliśmy, aż Bill da o sobie znać i aby chłopacy mogli się go raz na zawsze pozbyć. Jednak należał do osób cwanych. Zniknął i nie wyglądało na to, by w najbliższej przyszłości się pojawił. Było to desperujące bo… nie czułam się komfortowo i bezpiecznie. Przede wszystkim coś… było nie tak.

Coś ze mną było nie tak.

Ciągle czułam się… zmęczona. Owszem, rozbudzałam się od razu, gdy Niall dobierał się do mnie, ale… To było coś innego. Moje ciało często napadały mdłości i często bolał mnie brzuch. Nie wiedziałam, czy to była reakcja po zażywanych lekach po całym porwaniu na regenerację organizmu… Objawy, które pisały na ulotce leków zgadzały się, ale ja byłam pewna, że to nie było to.

I uparcie wciskałam do swojego umysłu, że nie zaszłam w ciążę.

***

- O Boże, Niall! – jęknęłam głośno, wyginając się w łuk, otumaniona orgazmem i odrętwiała z rozkoszy.

- Cassie! – krzyknął w moje usta, które pożerał w gorącym pocałunku i doszedł, sztywniejąc i wlewając we całe swoje nasienie. Mocno do niego przylgnęłam, oddychając donośnie. – Kochanie, dlaczego musisz być taka idealna? – spytał, wychodząc ze mnie powoli i położył się tuż obok mnie. Zaśmiałam się, wtulając w jego klatkę.

- Nikt nie jest idealny – szepnęłam.

- Chyba jednak zdarzył się wyjątek – odparł, przez co mój uśmiech się powiększył. Słodki Niall był moim ulubionym Niall’em.

- Będziesz mi tak słodził dopóki nie powiem „tak”? – parsknęłam śmiechem.

- I nawet dłużej – puścił mi oko. Zawadiacki jak zawsze.

- Co by się stało, gdyby wtedy w Rezydencji Derec’a nie znaleźlibyście mnie? – spytałam go, przewracając się na brzuch by mieć na niego lepszy widok. Niall zmarszczył brwi.

- Znalazłbym Cię, czym prędzej czy później. Ja nigdy nie odpuszczam – powiedział pewnie.

- Niepoprawny z Ciebie optymista – uśmiechnęłam się krzywo.

- Czasami – wzruszył ramionami.

- Opowiedz mi o swojej rodzinie – rzekłam, a jego ciało się spięło.

O cholera, złe posunięcie.

- Nie chcę o niej gadać, Cassie. Wolę myśleć o swojej przyszłej – stwierdził i widząc moją zdziwioną minę, zaśmiał się. – No co? Myślałaś, że taki ktoś jak ja nie będzie chciał mieć kiedyś dzieci?

- Usłyszałam liczbę mnogą – zaśmiałam się sztucznie. – Powinnam się bać?

- Nie, zależy oboje zmajstrujemy – poruszał zabawnie brwiami. Uderzyłam go w ramię. – Auć – syknął, a potem zaśmiał.

- Wiesz, po tym wszystkim nie chcę wyglądać jak wieloryb – odparłam, krzywiąc się.

- I tak będziesz piękna – Niall cmoknął mnie w czoło.

- Co byśmy zrobili gdybym teraz zaszła w ciążę? – spytałam jakby nigdy nic, ale poczułam nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Bałam się poznać prawdy? A jeśli on nie chciał dzieci teraz?

- Stałoby się, ale chciałbym je mieć wtedy, gdy minie całe zagrożenie. Bałbym się, że coś może stać się Tobie i w dodatku dziecku – powiedział.

No to mamy problem, Horan.

***

- Wpadliście?! – pisnęła Don, gdy powiedziałam jej o swoich podejrzeniach dzień później, gdy jeszcze wszyscy spali.

- Ciszej – syknęłam. – Nie chcę by nikt o tym wiedział prócz Ciebie.

- A Niall? On wie? – spytała.

- Don…

- Musisz mu powiedzieć! Co będzie, jeśli naprawdę jesteś w ciąży?

~ Harry’s P.O.V ~

Wstałem po tym, jak usłyszałem dziwne piski dobiegające z pokoju Donatelli. Nie żebym narzekał, ale nadal odczuwałem skutki tego cholernego wybuchu i chciałem spać. Opuściłem swój pokój po drodze narzucając na siebie koszulkę. Przeszedłem przez cały korytarz i zauważyłem, że drzwi od pokoju Don były lekko uchylone. Stanąłem tak, by mnie nie zauważyła i zaglądając przez szparę zobaczyłem, że była również z nią Cassie.

Widziałem, że jest coś z nią nie tak.

Zachowywała się inaczej, niż przed porwaniem. W zupełności ją rozumiałem. Została zgwałcona i źle traktowana. Zależało mi na Cassie jak na własnej siostrze i chciałem dopaść Bill’a by pokazać mu, gdzie jest jego cholerne miejsce.

- Ciszej – syknęła Cassie do Don. – Nie chcę by nikt o tym nie wiedział prócz Ciebie.

Więc, jednak była jakaś tajemnica.

- A Niall? On wie? – zapytała ją Don, patrząc współczująco na Cassie. Co się do jasnej kurwy znowu działo?

- Don…

- Musisz mu powiedzieć! – przerwała jej oburzona. – Co będzie, jeśli naprawdę jesteś w ciąży?!

Ja pierdole.

O kurwa.

Cassie w ciąży?

Czy Niall naprawdę kurwa nie wie, jak się używa gumek? Niby był ode mnie starszy, a nie potrafi założyć na swojego pieprzonego chuja kondoma?

I co ja teraz miałem zrobić? Siedzieć cicho i kryć Cassie przed Niall’em? Przecież miał być ojcem jej dziecka… Chyba powinien wiedzieć o takich rzeczach, co nie? Wziąłem się na odwagę i chrząkając wszedłem do pokoju, w którym były dziewczyny. Obie zamarły na mój widok. Na twarzy Cassie widziałem strach.

- Więc, teraz będę wujkiem? – spytałem z ironią.

- Harry… - zaczęła Cassie, ale pokręciłem głową.

- Nie chcę Ci matkować, ale jak mogliście wpaść w takim momencie? – podniosłem głos.

- Zamknij drzwi – poleciła mi Don. Zrobiłem to i podszedłem do łóżka, na którym siedziały.

- Harry, ja nie wiem… Ja podejrzewam, że mogę być w ciąży. To nie jest potwierdzone – szeptała Cassie, patrząc na swoje dłonie. Była w chuj zawstydzona. – Mam typowe objawy i spóźnia mi się okres.

- Ja pieprzę, Cassie! – westchnąłem, chowając twarz w dłoniach.

- Przepraszam – mruknęła, spoglądając na mnie szklistymi oczami.

- Nie płacz – odparłem, siadając obok niej. – Po prostu… to w chuj nieodpowiedni czas na ciążę, maleńka – ponownie westchnąłem.

- Wiem – pokiwała ponuro głową. – Nie chcę być dla was ciężarem.

- Nie będziesz, po prostu musimy się z tym jakoś uporać – odezwała się Don, głaszcząc ją po plecach. – Ale trzeba pójść z tym do ginekologa.

- Czy to jest konieczne? Może najpierw zrobimy test?

- A ty przypadkiem nie masz tej spirali antykoncepcyjnej? – przypomniałem sobie.

- Są wyjątki, że ona nie działa lub wypada – powiedziała Don. – Bill miał u siebie taką jedną, która ją miała i zaledwie po dwóch tygodniach ona jej wypadła. Dzisiaj ze Styles’em umówimy Cię do ginekologa bo musisz być pewna, czy wszystko jest z płodem dobrze.

- W porządku – zgodziła się niechętnie Cassie. – Harry? – spojrzałem na nią. – Proszę, nie mów nic Niall’owi.

- Sama to zrobisz, to w końcu jest jego dziecko i powinien wiedzieć.

- Wiem.

- Więc, o dziesiątej jedziemy. Znam dobrego ginekologa i wcisnę jakiś kit Niall’owi.

- Pierw musi w niego uwierzyć – odparła Cassie.

No właśnie – tu był największy problem.

***

Wpół do dziesiątej siedziałem już w samochodzie razem z Cassie i Donatellą pod pretekstem pojechania na zakupy w centrum Londynu. Niall upierał się, żebyśmy w domu, ale w końcu uległ i pozwolił nam jechać. Upierdliwy dupek.

- Trzęsiesz się – powiedziała do niej Don. Faktycznie, Cassie drżała lekko na całym ciele.

- Będzie okay – posłałem jej ciepły uśmiech, odpalając auto i ruszyliśmy.

Całą drogę przebyliśmy w ciszy. Napięty nastrój Cassie udzielił się również i mi. Nigdy nie lubiłem tego uczucia, że mój wesoły nastrój nikomu się nie udzielał. To było cholernie dołujące. Nie wiedziałem, jak ją pocieszyć. Za dużo wycierpiała się, odkąd ją zabraliśmy od Dereca. Powinna w końcu doznać choć trochę spokoju. Szczególnie po ostatnich wydarzeniach.

- Harry, zostaniesz tutaj i poczekasz na nas? – zapytała Don przed wyjściem z auta, gdy już Cassie czekała na nią na zewnątrz, nerwowo stąpając z nogi na nogę.

- Poradzicie sobie?

- Tak – uśmiechnęła się lekko i opuściła pojazd. Rozłożyłem się i czekałem, bo tylko to mi zostało.

~ Cassie’s P.O.V ~

- Jestem doktor Michelle Ferguson, ty jesteś Cassie? – pokiwałam skrępowana głową. – Harry dzwonił do mnie i mówił, że to pilnie.

- Poniekąd – stwierdziłam. – Chciałabym sprawdzić czy jestem w ciąży.

- W porządku, a robiłaś test?

- Nie, nie wierzę w ich wiarygodność Pani Doktor.

- Mów do mnie Michelle – uśmiechnęła się czule. – Używałaś zabezpieczeń?

- Tak, bo… mam w sobie spiralę antykoncepcyjną, ale czuję się tak, jak kobieta w ciąży. Mam wymioty, ale nie dość często, czuję się ociężała i spóźnia mi się miesiączka.

- Czyli przeprowadzamy rutynowe badania – rzekła, wstając z krzesła.

Pierwszych pięć minut było najgorsze. Nie lubiłam gdy ktoś… był między moimi nogami, prócz Niall’a. Od zawsze wstydziłam się chodzić do ginekologa, choć na taką nie wyglądałam. W końcu mieszkałam u Derec’a i zabierał mnie do lekarza od cipek raz na pół roku.

- Faktycznie, spirala wypadła… - mówiła do siebie Michelle, a moje serce stanęło. Byłam już niemalże pewna, że to była ciąża. Czekałam tylko na potwierdzenie Michelle. – Okay, możesz opuścić nogi – posłusznie zdjęłam nogi z podpórek i je zacisnęłam. – Teraz sprawdzimy Twój brzuch na USG, możesz pójść najpierw się przebrać – wstałam szybko z fotela i pognałam do łazienki, zdejmując z siebie ten obrzydliwy niebieski kitel i założyłam na siebie ubrania, które miałam wcześniej. – Gotowa? – zapytała Michelle, kiedy ponownie położyłam się na siedzeniu. Tym razem obok niego stała maszyna, która za pewno pokazywała rozwój płodu. Pokiwałam głową i uniosłam swoją koszulkę na wysokość biustu i delikatnie obniżyłam leginsy do dołu. – Rozluźnij się – poleciła mi, nakładając na nieznany mi przyrząd w kształcie męskiej golarki trochę żelu. – Poczujesz lekkie zimno – oznajmiła i dotknęła sprzętem delikatnie mojego podbrzusza. Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam na ekran maszyny USG. Z początku nic nie zauważyłam, co wzbudziło we mnie fałszywą nadzieję na to, że jednak nie jestem w ciąży. Potem jednak coś zaczęło się ruszać…

- Gratulacje, jesteś w ciąży – uśmiechnęła się do mnie Michelle, a moje usta otworzyły się ze zdziwienia. – Chwila… - Michelle pochyliła się w stronę ekranu, bacznie się na coś patrząc. – Widzę drugi płód…

- Co? – spytałam ją oniemiała.

- Będziesz miała bliźniaki.